Մենք բոլորս պետք հասկանանք, որ մոնոէթնիկ երկիր լինելը հին, սոցիոլոգիական կատեգորիա է, որը կորցրել է իր արդիականությունը։ Հայաստանում ապրում են 11 ազգային փոքրամասնություններ և, երբ մենք նշում ենք, որ Հայաստանը մոնոէթնիկ երկիր է, մենք որոշում ենք կայացնում չճանաչել այս մարդկանց և մեր երկիրը դիրքավորել որպես մի երկիր, որտեղ բնակվող միակ էթնիկ խումբը հայերն են:
Երբ մենք դիրքավորվում եք որպես մոնոէթնիկ երկիր և այս քաղաքականության հետևանքով չենք ճանաչում ազգային փոքրամասնությունների մշակույթը , պատմությունը, դպրոցներում դրանք մեզ չեն դասավանդվում, իրենց ավտոմատ կերպով մենք առանձնացնում ենք մեր երկրում տեղի ունեցող գլխավոր գործընթացներից, և իրենք Հայաստանը չզգալով իրենց երկիրը ՝ կամ արտագաղթում են, կամ անբարեխիղճ քաղաքացիների կամ պետական գերատեսչությունների կողմից ենթարկվում են խտրականության:
Երբ որոշակի տարածքում ապրում են երկուսից ավելի ազգեր, տվյալ պետությունը չի կարող անվանվել ազգային կամ մոնոէթնիկ պետություն։
Մենք բոլորս մարդիկ ենք՝ անկախ ազգությունից, բայց մեզնից յուրաքանչյուրը ունենք մեր մշակութային առանձնահատկությունները։