Արարատ կամ Դավալու․ այս համայնք այցելողը պարտադիր տպավորված է հեռանում այստեղից։ Շատերին այն գուցե հայտնի է որպես Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի ծննդավայր, ոմանք այն կճանաչեն որպես մեծ ու շեն հայկական գյուղերից մեկը, դավալուցերին՝ որպես պատվասեր կամ ինչպես գյուղացիներն են իրենց նկարագրում՝ կռիվ անող ժողովուրդ։
Գյուղացիները մեզ պատմեցին, որ չնայած նրան, որ ըստ պաշտոնական աղբյուրների, Արարատի բնակչությունը ձևավորվել է 1828-1829 թթ. Մակու և Սալմաստ գավառներից ներգաղթածներից, այստեղ կարելի է հանդիպել դեռևս 1797-ի հայկական գերեզման։ Իսկ եզդիներն այստեղ գաղթել և բնակություն են հաստատել 1915 թվականից՝ հայերի հետ միասին։ Տեղի Հայերի և եզդիների միջև կապվածությունը նկարագրելիս կարելի է պարզապես ասել՝ այդ կապը՝ քավոր-սանիկական է։
Համայնքի հիմնախնդիրների մեջ առաջնահերթ լուծում պահանջողներից ոռոգման ջուրն է և ոռոգման, խմելու ջրի ջրագծերի վերանորոգումը։ Բացի այս ամենը, գյուղի եզդի բնակչության համար մեկ այլ պրոբլեմ կա․նեղսրտում են՝ կաթը ջրից էժան է, ամբողջ տարվա տանջանքն իրեն չի արդարացնում։
Սակայն արարատցիները գյուղական խնդիրներից թևաթափ չեն լինում, մինչև ուշ երեկո հավաքվում են գյուղամեջ, նարդի խաղում և իհարկե չեն մոռանում աշխարհաքաղաքական իրադարձությունների մասին բուռն քննարկումները։